Maagbandje en andere hulpmiddelen

Dat dit een grote beslissing is met grote gevolgen achteraf

ben ik me wel van bewust. Mensen zeggen me, je gaat niet

meer kunnen eten, niet meer op restaurant kunnen want je krijgt

toch niks meer binnen, constant moeten overgeven en er een

zwakke gezondheid aan overhouden.

Nou, daar ben ik zeker niet voorbij geraasd hoor!

Inderdaad dit is een grote beslissing, ik zal het (hopelijk) een groot

deel van m'n leven moeten dragen, maar dat heb ik er voor over

Nu ja, niet meer kunnen eten is een groot woord hoor,

naar het schijnt is het de inhoud van een bierglas dat je opkunt.

Heb er eigenlijk geen probleem mee met dat, want toen ik

mijn maagballon had, kon ik ook maar zoveel op en dat heb ik

7 mnd volgehouden zonder te sakkeren hoor.

Ik was blij dat ik een verzadigings gevoel kon opbrengen, bon dit heeft

me enkele maanden gekost, maar toch... Geen honger hebben,

niet zo'n knagend gevoel in je maag voelen, dat was gewoon zalig!

Ja O.K. ik weet dat het tussen mijn oortjes zit en dat dit puur

psychologisch is, maar wat is het niet?

Iedereen heeft zowel iets, bang zijn voor iets of iemand, een fobie

opgedaan van weet ik wat veel enz ... dat is ook psychologisch en

die mensen worden ook geholpen, is het nu door een vriend, vriendin,

naast familie lid, of door een psycholoog of een arts...

In feite zijn we toch allemaal rare wezens,...

Maar ja om verder te gaan mbt restaurants, uitgaan enz ...

dat maakt toch niet uit? Je bestelt dan gewoon een voorgerechtje

eet samen met de rest op je gemakje en eventueel piek je een stukje uit

een ander bord of bestel je gewoon een kindermenu en leg je aan de ober uit

dat je iets aan je maag hebt of zo ...

Ik schaam me er totaal niet voor, dat ik me wil laten operen, me wil

laten helpen. Waarom zou ik ?! Het is tenslotte voor mijn eigen hé

ik wil terug mooi zijn voor mezelf, maar ook voor anderen. Is iedereen

geen ijdeltuit? Zelf niet een heel klein beetje?...